- art. 30 p.w.p.
- art. 37 p.w.p
- art. 38 p.w.p.
- art. 39 p.w.p.
- art. 42 p.w.p.
- art. 64 ust.1 p.w.p.
- art. 751p.w.p.
- art. 97 p.w.p.
- art. 108 p.w.p.
- art. 122 p.w.p.
- art. 162 p.w.p.
- art. 172 p.w.p.
- art.243 ust. 5 p.w.p.
- art.244 p.w.p.
- art. 315 p.w.p.
- art. 325 p.w.p.
- Przepisy wykonawcze
- § 46 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 września 2001 r. w sprawie dokonywania i rozpatrywania zgłoszeń wynalazków i wzorów użytkowych (Dz. U. Nr 102, poz. 1119 oraz z 2005 r. Nr 109, poz. 910)
- § 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 14 czerwca 2005 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie dokonywania i rozpatrywania zgłoszeń wynalazków i wzorów użytkowych ( Dz. U. Nr 109, poz. 910)
Wytyczne Prezesa Urzędu Patentowego RP, w zakresie interpretacji wybranych przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.) oraz przepisów wykonawczych
art. 30 p.w.p.
Ustawa p.w.p. nie jest na tyle kazuistyczna by dawała odpowiedź na pytanie wprost co do procedury stosowanej w przypadku przedmiotowych, podmiotowych lub prawnych (wygasła ochrona) przeszkód do udzielenia patentu dodatkowego na zgłoszony wynalazek. Stwierdzając przeszkody do udzielenia patentu dodatkowego należy stosować art. 49 p.w.p. a także, kontynując dotychczasową praktykę dopuszczać możliwość zmiany wniosku o udzielenie patentu dodatkowego na wniosek o udzielenie patentu samoistnego. Z tego też względu stawiając zarzuty, należy pouczyć zgłaszającego o możliwości modyfikacji podania (z zachowaniem daty pierwszeństwa).
art. 37 p.w.p
Istota ograniczeń przewidzianych art. 37 ust. 2 p.w.p. nie jest związana ze sposobem formułowania zastrzeżeń patentowych ale z zakresem żądanej ochrony, który nie może być rozszerzony po dokonaniu ogłoszenia o zgłoszeniu. Przy dokonywaniu oceny indywidualnego przypadku należy przyjąć liberalną praktykę i każdą wątpliwość interpretować na korzyść zgłaszającego. Przykładowo dopuszczalna jest zmiana dotycząca przejścia ze sposobu na urządzenie lub z kompozycji farmaceutycznej zawierającej związek x na zastosowanie związku x.
art. 38 p.w.p.
W przypadku złożenia wniosku o udzielenie prawa ochronnego w podaniu o udzielenie patentu na wynalazek zgłoszony przed 22.08.2001 r. tj. przed wejściem w życie p.w.p. wniosek ten zachowuje swoją ważność z uwagi na treść art. 315 ust. 1 p.w.p. (prawo do uzyskania prawa ochronnego). Od wniosku tego opłata nie jest należna, gdyż nie jest to przewidziane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 29 sierpnia 2001 r. w sprawie opłat związanych z ochroną wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych (Dz. U. Nr 90, poz. 1000). Rozporządzenie to ma przy tym zastosowanie tylko do opłat od wniosków złożonych po dniu jego wejścia w życie (§ 8 ust. 1 pkt 1). W aktualnym stanie prawnym zgodnie z art. 38 p.w.p. wniosek o udzielenie prawa ochronnego na wzór użytkowy nie może być złożony w podaniu o udzielenie patentu. Oznacza to, iż takie działanie byłoby przedwczesne i nie wywierające skutków prawnych (wniosek powinien być ponowiony w przewidzianym art. 38 p.w.p. terminie). O ile wniosek został złożony po postawieniu zarzutu braku zdolności patentowej, to Urząd Patentowy podtrzymując swój zarzut powinien wydać decyzję o odmowie udzielenia patentu. Jeśli po uprawomocnieniu się decyzji okaże się, iż zgłaszający, pomimo wezwania, nie uiścił opłaty za wniosek o udzielenie prawa ochronnego na wzór użytkowy, to wniosek ten należy pozostawić bez rozpoznania. O ile wniosek w trybie art. 38 ustawy złożony został przed postawieniem zarzutu braku zdolności patentowej to Urząd Patentowy powinien, jeśli opłata za wniosek nie została uiszczona z góry, wezwać do jej uiszczenia pod rygorem pozostawienia tego wniosku bez rozpoznania. Dopiero po uiszczeniu opłaty za wniosek Urząd może umorzyć postępowanie w sprawie udzielenia patentu na wynalazek – ewentualnie nadając decyzji tej rygor natychmiastowej wykonalności (art. 108 kpa w związku z art. 252 ustawy p.w.p.).
Przepis art. 38 p.w.p. należy interpretować ściśle. Należy więc odmówić uwzględnienia wniosku o udzielenie prawa ochronnego na wzór użytkowy po uchyleniu decyzji o udzieleniu patentu w wyniku złożonego sprzeciwu (art. 247 ust. 3 p.w.p.), a także w przypadku unieważnienia patentu (art. 255 pkt 1 i 9 p.w.p.).
art. 39 p.w.p.
Użyty w przepisie art. 39 ust. 2 p.w.p. termin „zgłaszający” należy interpretować ściśle, a więc tak jak to wyjaśniono choćby w § 2 pkt 3 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 września 2001 r. w sprawie dokonywania i rozpatrywania zgłoszeń wynalazków i wzorów użytkowych (Dz. U. Nr 102, poz. 1119 oraz z 2005 r. Nr 109, poz. 910). Przepis ten nie stwarza więc podstawy do przyznania daty zgłoszenia pierwotnego zgłoszeniom wynalazków dokonanym po rozpatrzeniu tych wynalazków i wydaniu decyzji w sprawie zgłoszenia pierwotnego. W przypadku dokonania takiego zgłoszenia Urząd Patentowy zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 p.w.p. potwierdzi ich wpływ z bieżącą datą. O ile w podaniu zgłaszający wnioskuje o przyznanie daty zgłoszenia pierwotnego Urząd Patentowy powinien wydać postanowienie o odmowie przyznania tej daty biorąc za podstawy art. 39 ust. 2 p.w.p. (do
dokonania zgłoszenia uprawniony jest tylko zgłaszający, a nie uprawniony z patentu) i art. 123 kpa. Po uprawomocnieniu się tego postanowienia Urząd powinien postawić zarzut o bezprzedmiotowości postępowania i umorzyć postępowanie na podstawie art. 105 § 1 kpa nawiązując do treści art. 156 § 1 pkt 3 kpa. Obowiązujący stan prawny nie daje podstawy do odmowy przyjęcia i zarejestrowania zgłoszenia, któremu z przyczyn wymienionych nie służy data zgłoszenia pierwotnego. Odmienną kwestią jest możliwość pouczenia zgłaszającego o obowiązującym stanie prawnym, a zwłaszcza o możliwości wzruszenia uprzednio wydanej decyzji w sprawie macierzystej i ewentualnego wezwania do potwierdzenia wcześniej dokonanego zgłoszenia "wydzielonego”.
art. 42 p.w.p.
Dokonując wykładni celowościowej przepisu art. 42 ust. 2 p.w.p. i odpowiadającego mu § 26 ust. 3 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 września 2001 r. w sprawie dokonywania i rozpatrywania zgłoszeń wynalazków i wzorów użytkowych (Dz. U. Nr 102, poz. 1119 oraz z 2005 r. Nr 109, poz. 910), należy umarzać postępowanie tylko w stosunku do wynalazków, które powinny być wydzielone. Wykładnia taka potwierdzać będzie kilkudziesięcioletnią już praktykę Urzędu Patentowego w tym zakresie (brzmienie tego przepisu od dłuższego okresu czasu nie uległo zmianie).
art. 64 ust.1 p.w.p.
W przypadku niektórych wytworów niemożliwe jest dostatecznie precyzyjne i jednoznaczne ich zdeterminowanie poprzez cechy techniczne dotyczące struktury chemicznej poszczególnych składników, skład ilościowy oraz parametry fizyko-chemiczne adekwatne dla kategorii wytworu.
W takim przypadku wytwór może być chroniony poprzez sposób jego wytwarzania: „ produkt przez sposób”. Wynalazek w kategorii „produkt przez sposób” będzie, więc charakteryzowany cechami właściwymi dla sposobu postępowania przy wytwarzaniu tego produktu.
Ta kategoria wynalazku daje szerszy zakres ochrony niż ochrona, którą objęty jest wytwór uzyskany bezpośrednio opatentowanym sposobem.
Przy sporządzaniu dokumentacji zgłoszenia, którego przedmiotem jest wynalazek w kategorii „produkt przez sposób” z dokumentacji zgłoszenia powinno jasno wynikać, że: - wytwór nie może być inaczej opisany, jak tylko przez sposób jego wytwarzania, tzn. niezadowalające jest określenie tego wytworu poprzez cechy odnoszące się bezpośrednio do jego składu i budowy,
- sam wytwór spełnia wymogi zdolności patentowej, w szczególności musi być nowy, tzn. odmienny od tego rodzaju wytworów należących do stanu techniki, co powinno być udokumentowane przez podanie parametrów technicznych identyfikujących nowe indywiduum chemiczne,
- wytwór, jako taki, powinien być efektem rozwiązania konkretnie postawionego problemu technicznego, przy czym rozwiązanie to musi być nieoczywiste w świetle stanu techniki,
- sposób wytwarzania wytworu, charakteryzujący ten wytwór (produkt przez sposób) powinien być tak określony, aby jego realizacja prowadziła zawsze niezmiennie do otrzymania tego samego wytworu.
art. 751p.w.p.
Dokonując oceny zasadności wniosków o udzielenie dodatkowego prawa ochronnego dla produktów leczniczych nie można stosować wykładni gramatycznej przepisu art. 3b rozporządzenia Rady (EWG) Nr 1768/92 z dnia 18 czerwca 1992 r. dotyczącego stworzenia dodatkowego świadectwa ochronnego dla produktów leczniczych.
Wprowadzając z dniem 1 maja 2004 r. system tej ochrony Rzeczypospolita Polska realizowała ustalone w wyniku negocjacji warunki członkostwa w Unii Europejskiej. Zarówno z przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 stycznia 2002 r. o zmianie ustawy – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. Nr 108, poz. 945) jak i z przepisu § 2 pkt 4 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 lipca 2003 r. w sprawie składania i rozpatrywania wniosków o udzielenie dodatkowego prawa ochronnego dla produktów leczniczych i produktów ochrony roślin (Dz. U. Nr 141, poz. 1361) jednoznacznie wynika, iż warunkiem udzielenia dodatkowego prawa ochronnego jest zezwolenie na wprowadzenie produktu na rynek rozumiane jako pozwolenie na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego wydane, co jest oczywiste i nie wymagało dodatkowej regulacji, przez kompetentny organ krajowy działający zgodnie z obowiązującym w Polsce stanem prawnym.
Stosowanie wykładni gramatycznej byłoby sprzeczne z przyjętymi zobowiązaniami międzynarodowymi i powodowałoby iluzoryczność przyjętych uregulowań prawnych.
art. 97 p.w.p.
Przepis art. 97 ust. 4 dopuszcza możliwość ujęcia w zgłoszeniu wzoru użytkowego różnych postaci przedmiotu pod warunkiem, że posiadają one te same istotne cechy zastrzeganego rozwiązania. Ocena spełnienia wymagania jednolitości zgłoszenia powinna być poprzedzona ustaleniem cech istotnych zgłoszonego rozwiązania, a także występowania tych cech w ujętych zgłoszeniem postaci przedmiotu.
art. 108 p.w.p.
Art. 108 ust. 4 i ust. 5 p.w.p. stanowi, że jednym zgłoszeniem wzoru przemysłowego mogą być objęte odrębne postacie wytworu mające wspólne cechy istotne (odmiany wzoru przemysłowego).
Liczba odmian wzoru przemysłowego, jakie mogą być ujęte w jednym zgłoszeniu, nie może przekraczać dziesięciu, chyba że odmiany te tworzą w całości komplet wytworów.
W każdym przypadku zgłoszenia wzoru przemysłowego obejmującego wiele postaci, Urząd Patentowy bada, czy postacie wytworu/wytworów objęte tym zgłoszeniem posiadają istotne cechy wspólne, a także ustala liczbę odmian wzoru, kierując się w tym zakresie następującymi kryteriami: - 1. Jeśli zgłoszenie obejmuje wiele postaci nie tworzących w całości kompletu, to:
- Zgłoszenie powinno obejmować postacie tego samego wytworu.
- Liczba postaci wytworu nie może przekraczać dziesięciu.
- 2. Jeśli zgłoszony został komplet wytworów (jedno zgłoszenie może zawierać tylko jeden komplet), to:
- Zgłoszenie może obejmować postacie różnych wytworów.
- Liczba wytworów w komplecie nie jest ustawowo ograniczona (w praktyce ograniczeniem jest wymóg § 6 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 2002 r. w sprawie dokonywania i rozpatrywania zgłoszeń wzorów przemysłowych – Dz. U. Nr 40, poz. 358 oraz z 2005 r. Nr 106, poz. 893: Wszystkie odmiany wzoru powinny być przedstawione w figurach na jednym arkuszu.).
Do oceny czy zgłoszone postacie są, w rozumieniu ustawy, odmianami wzoru i czy stanowią, ponadto, komplet wytworów, należy stosować poniższe określenia pojęć, użytych w przepisach art. 108 ust. 4 i ust. 5 p.w.p.: - Wspólne cechy istotne są to wspólne wyróżniki wizualne decydujące o swoistym, podobnym wyglądzie wszystkich odmian – cechy odróżniające dany wzór od innych podobnych wzorów (np. charakterystyczny kształt, ornamentacja, czy kolorystyka) (porównaj § 5 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 2002 r. w sprawie dokonywania i rozpatrywania zgłoszeń wzorów przemysłowych).
- Odmiany wzoru są to podobne obiekty, postacie posiadające istotne cechy wspólne.
- Komplet wytworów to zbiór przedmiotów stanowiących logiczną całość, zarówno pod względem zastosowania jak też pod względem postaci – zbiór artykułów o tym samym ogólnym charakterze, wzajemnie się uzupełniających, przeznaczonych do wykorzystywania razem, które są zwykle sprzedawane razem i które posiadają istotne cechy wspólne.
Dla uznania, że zgłoszenie obejmuje odmiany wzoru konieczne jest spełnienie następujących warunków: - wszystkie zgłoszone postacie muszą być postaciami tego samego wytworu, lub muszą stanowić komplet wytworów,
- wszystkie zgłoszone postacie musza posiadać cechy wspólne,
- cechy wspólne muszą być cechami istotnymi, cechami decydującymi o podobnym, swoistym ogólnym wyglądzie wszystkich objętych zgłoszeniem postaci,
- cechy te muszą być wyraźnie pokazane na ilustracjach i wskazane w opisie.
I tak np., jeśli jednym zgłoszeniem objętych jest kilka postaci ciastek posiadających różne kształty to, jeśli nie posiadają one wspólnych, istotnych dla ogólnego wyglądu wyróżników, nie są odmianami wzoru, bo ich różny kształt powoduje, że każda z postaci posiada swoisty, indywidualny wygląd (wywołuje ogólne odmienne wrażenie).
Jeśli natomiast postacie te charakteryzowałyby się wspólnymi, istotnymi dla ich wyglądu wyróżnikami (np. posiadałyby jednakową wizualnie, dominującą dekorację w formie kwiatu) postacie te można uznać za odmiany wzoru, pomimo różnego kształtu każdego ciastka.
Wskazanie, w opisie wspólnych cech istotnych, określonej cechy może być skuteczne, jeśli cecha ta mieści się w obszarze ustawowych cech określających wzory przemysłowe jako postacie wytworów (art. 102 ust. 1 p.w.p.) i jeśli cecha ta została zmaterializowana jako ta sama we wszystkich przedstawionych w zgłoszeniu postaciach.
Na przykład, cecha określona w opisie jako „ornament roślinny” może być wspólną cechą istotną, jeśli wszystkie zgłoszone postacie charakteryzują się tym samym co do wyglądu, a nie różnym, ornamentem roślinnym.
Natomiast cecha opisana jako „łatwy w użyciu” nie jest cechą postaciową wzorów przemysłowych, a zatem nie może być także wspólną cechą istotną.
Inne przykłady zgłoszeń wzorów przemysłowych obejmujących wiele postaci
Zgłoszenia spełniające warunki określone w art. 108 ust. 4 i ust. 5 p.w.p.: - szklanki (albo doniczki) o tym samym kształcie z różnym ornamentem,
- koszule różniące się długością rękawów,
- rękawiczki w kolorowe paski różniące się kolorystyką tych pasków,
- komplet sztućców stołowych – widelce, łyżki, noże posiadające wspólne cechy wzornicze np. wspólną linię wzorniczą, wspólny ornament na rękojeści,
- zestaw mebli do jadalni – stół, krzesła, kredens posiadające wspólne cechy wzornicze, np. wspólna stylizacja nóg, wspólny akcent kolorystyczny.
Zgłoszenia nie spełniające warunków określonych w art. 108 ust. 4 i ust. 5 p.w.p.: - wazony przeźroczyste o różnych kształtach posiadające matową ornamentację roślinną, różną w wyglądzie,
- piłki futbolowe, każda charakteryzująca się innymi pod względem postaciowym nadrukami,
- zestaw mebli (stoły, krzesła, kredens) w którym jeden ze stołów nie charakteryzuje się wspólną linią wzorniczą,
- zestaw zamiennych części do roweru (lusterko, siodełko, łańcuch).
art. 122 p.w.p.
Wspólne prawo ochronne może być udzielone na znak towarowy przeznaczony do równoczesnego używania przez kilku przedsiębiorców, którzy zgłosili go wspólnie, jeżeli używanie takie nie jest sprzeczne z interesem publicznym i nie ma na celu wprowadzenia odbiorców w błąd, w szczególności co do charakteru, przeznaczenia, jakości, właściwości lub pochodzenia towarów. Zasady używania znaku towarowego na podstawie wspólnego prawa ochronnego określa regulamin znaku przyjęty przez przedsiębiorców.
Z powołanego przepisu wynika, że wspólne prawo ochronne może być udzielone jedynie na rzecz przedsiębiorców i nie ma prawnej możliwości udzielenia tego prawa na rzecz osób fizycznych nie będących przedsiębiorcami. Jeżeli w chwili orzekania o udzieleniu prawa Urząd Patentowy stwierdzi, że zgłoszenia wspólnego prawa ochronnego dokonały osoby fizyczne nie będące przedsiębiorcami, stanowić to będzie podstawę do odmowy udzielenia prawa z przyczyn podmiotowych. Dla oceny czy spełnione zostały warunki podmiotowe do uzyskania wspólnego prawa ochronnego miarodajna jest chwila orzekania o u
Wytyczne Prezesa Urzędu Patentowego RP, w zakresie interpretacji wybranych przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.) oraz przepisów wykonawczych
art. 30 p.w.p.
Ustawa p.w.p. nie jest na tyle kazuistyczna by dawała odpowiedź na pytanie wprost co do procedury stosowanej w przypadku przedmiotowych, podmiotowych lub prawnych (wygasła ochrona) przeszkód do udzielenia patentu dodatkowego na zgłoszony wynalazek. Stwierdzając przeszkody do udzielenia patentu dodatkowego należy stosować art. 49 p.w.p. a także, kontynując dotychczasową praktykę dopuszczać możliwość zmiany wniosku o udzielenie patentu dodatkowego na wniosek o udzielenie patentu samoistnego. Z tego też względu stawiając zarzuty, należy pouczyć zgłaszającego o możliwości modyfikacji podania (z zachowaniem daty pierwszeństwa).
art. 37 p.w.p
Istota ograniczeń przewidzianych art. 37 ust. 2 p.w.p. nie jest związana ze sposobem formułowania zastrzeżeń patentowych ale z zakresem żądanej ochrony, który nie może być rozszerzony po dokonaniu ogłoszenia o zgłoszeniu. Przy dokonywaniu oceny indywidualnego przypadku należy przyjąć liberalną praktykę i każdą wątpliwość interpretować na korzyść zgłaszającego. Przykładowo dopuszczalna jest zmiana dotycząca przejścia ze sposobu na urządzenie lub z kompozycji farmaceutycznej zawierającej związek x na zastosowanie związku x.
art. 38 p.w.p.
W przypadku złożenia wniosku o udzielenie prawa ochronnego w podaniu o udzielenie patentu na wynalazek zgłoszony przed 22.08.2001 r. tj. przed wejściem w życie p.w.p. wniosek ten zachowuje swoją ważność z uwagi na treść art. 315 ust. 1 p.w.p. (prawo do uzyskania prawa ochronnego). Od wniosku tego opłata nie jest należna, gdyż nie jest to przewidziane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 29 sierpnia 2001 r. w sprawie opłat związanych z ochroną wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych (Dz. U. Nr 90, poz. 1000). Rozporządzenie to ma przy tym zastosowanie tylko do opłat od wniosków złożonych po dniu jego wejścia w życie (§ 8 ust. 1 pkt 1). W aktualnym stanie prawnym zgodnie z art. 38 p.w.p. wniosek o udzielenie prawa ochronnego na wzór użytkowy nie może być złożony w podaniu o udzielenie patentu. Oznacza to, iż takie działanie byłoby przedwczesne i nie wywierające skutków prawnych (wniosek powinien być ponowiony w przewidzianym art. 38 p.w.p. terminie). O ile wniosek został złożony po postawieniu zarzutu braku zdolności patentowej, to Urząd Patentowy podtrzymując swój zarzut powinien wydać decyzję o odmowie udzielenia patentu. Jeśli po uprawomocnieniu się decyzji okaże się, iż zgłaszający, pomimo wezwania, nie uiścił opłaty za wniosek o udzielenie prawa ochronnego na wzór użytkowy, to wniosek ten należy pozostawić bez rozpoznania. O ile wniosek w trybie art. 38 ustawy złożony został przed postawieniem zarzutu braku zdolności patentowej to Urząd Patentowy powinien, jeśli opłata za wniosek nie została uiszczona z góry, wezwać do jej uiszczenia pod rygorem pozostawienia tego wniosku bez rozpoznania. Dopiero po uiszczeniu opłaty za wniosek Urząd może umorzyć postępowanie w sprawie udzielenia patentu na wynalazek – ewentualnie nadając decyzji tej rygor natychmiastowej wykonalności (art. 108 kpa w związku z art. 252 ustawy p.w.p.).
Przepis art. 38 p.w.p. należy interpretować ściśle. Należy więc odmówić uwzględnienia wniosku o udzielenie prawa ochronnego na wzór użytkowy po uchyleniu decyzji o udzieleniu patentu w wyniku złożonego sprzeciwu (art. 247 ust. 3 p.w.p.), a także w przypadku unieważnienia patentu (art. 255 pkt 1 i 9 p.w.p.).
art. 39 p.w.p.
Użyty w przepisie art. 39 ust. 2 p.w.p. termin „zgłaszający” należy interpretować ściśle, a więc tak jak to wyjaśniono choćby w § 2 pkt 3 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 września 2001 r. w sprawie dokonywania i rozpatrywania zgłoszeń wynalazków i wzorów użytkowych (Dz. U. Nr 102, poz. 1119 oraz z 2005 r. Nr 109, poz. 910). Przepis ten nie stwarza więc podstawy do przyznania daty zgłoszenia pierwotnego zgłoszeniom wynalazków dokonanym po rozpatrzeniu tych wynalazków i wydaniu decyzji w sprawie zgłoszenia pierwotnego. W przypadku dokonania takiego zgłoszenia Urząd Patentowy zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 p.w.p. potwierdzi ich wpływ z bieżącą datą. O ile w podaniu zgłaszający wnioskuje o przyznanie daty zgłoszenia pierwotnego Urząd Patentowy powinien wydać postanowienie o odmowie przyznania tej daty biorąc za podstawy art. 39 ust. 2 p.w.p. (do
dokonania zgłoszenia uprawniony jest tylko zgłaszający, a nie uprawniony z patentu) i art. 123 kpa. Po uprawomocnieniu się tego postanowienia Urząd powinien postawić zarzut o bezprzedmiotowości postępowania i umorzyć postępowanie na podstawie art. 105 § 1 kpa nawiązując do treści art. 156 § 1 pkt 3 kpa. Obowiązujący stan prawny nie daje podstawy do odmowy przyjęcia i zarejestrowania zgłoszenia, któremu z przyczyn wymienionych nie służy data zgłoszenia pierwotnego. Odmienną kwestią jest możliwość pouczenia zgłaszającego o obowiązującym stanie prawnym, a zwłaszcza o możliwości wzruszenia uprzednio wydanej decyzji w sprawie macierzystej i ewentualnego wezwania do potwierdzenia wcześniej dokonanego zgłoszenia "wydzielonego”.
art. 42 p.w.p.
Dokonując wykładni celowościowej przepisu art. 42 ust. 2 p.w.p. i odpowiadającego mu § 26 ust. 3 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 września 2001 r. w sprawie dokonywania i rozpatrywania zgłoszeń wynalazków i wzorów użytkowych (Dz. U. Nr 102, poz. 1119 oraz z 2005 r. Nr 109, poz. 910), należy umarzać postępowanie tylko w stosunku do wynalazków, które powinny być wydzielone. Wykładnia taka potwierdzać będzie kilkudziesięcioletnią już praktykę Urzędu Patentowego w tym zakresie (brzmienie tego przepisu od dłuższego okresu czasu nie uległo zmianie).
art. 64 ust.1 p.w.p.
W przypadku niektórych wytworów niemożliwe jest dostatecznie precyzyjne i jednoznaczne ich zdeterminowanie poprzez cechy techniczne dotyczące struktury chemicznej poszczególnych składników, skład ilościowy oraz parametry fizyko-chemiczne adekwatne dla kategorii wytworu.
W takim przypadku wytwór może być chroniony poprzez sposób jego wytwarzania: „ produkt przez sposób”. Wynalazek w kategorii „produkt przez sposób” będzie, więc charakteryzowany cechami właściwymi dla sposobu postępowania przy wytwarzaniu tego produktu.
Ta kategoria wynalazku daje szerszy zakres ochrony niż ochrona, którą objęty jest wytwór uzyskany bezpośrednio opatentowanym sposobem.
Przy sporządzaniu dokumentacji zgłoszenia, którego przedmiotem jest wynalazek w kategorii „produkt przez sposób” z dokumentacji zgłoszenia powinno jasno wynikać, że:
art. 751p.w.p.
Dokonując oceny zasadności wniosków o udzielenie dodatkowego prawa ochronnego dla produktów leczniczych nie można stosować wykładni gramatycznej przepisu art. 3b rozporządzenia Rady (EWG) Nr 1768/92 z dnia 18 czerwca 1992 r. dotyczącego stworzenia dodatkowego świadectwa ochronnego dla produktów leczniczych.
Wprowadzając z dniem 1 maja 2004 r. system tej ochrony Rzeczypospolita Polska realizowała ustalone w wyniku negocjacji warunki członkostwa w Unii Europejskiej. Zarówno z przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 stycznia 2002 r. o zmianie ustawy – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. Nr 108, poz. 945) jak i z przepisu § 2 pkt 4 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 lipca 2003 r. w sprawie składania i rozpatrywania wniosków o udzielenie dodatkowego prawa ochronnego dla produktów leczniczych i produktów ochrony roślin (Dz. U. Nr 141, poz. 1361) jednoznacznie wynika, iż warunkiem udzielenia dodatkowego prawa ochronnego jest zezwolenie na wprowadzenie produktu na rynek rozumiane jako pozwolenie na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego wydane, co jest oczywiste i nie wymagało dodatkowej regulacji, przez kompetentny organ krajowy działający zgodnie z obowiązującym w Polsce stanem prawnym.
Stosowanie wykładni gramatycznej byłoby sprzeczne z przyjętymi zobowiązaniami międzynarodowymi i powodowałoby iluzoryczność przyjętych uregulowań prawnych.
art. 97 p.w.p.
Przepis art. 97 ust. 4 dopuszcza możliwość ujęcia w zgłoszeniu wzoru użytkowego różnych postaci przedmiotu pod warunkiem, że posiadają one te same istotne cechy zastrzeganego rozwiązania. Ocena spełnienia wymagania jednolitości zgłoszenia powinna być poprzedzona ustaleniem cech istotnych zgłoszonego rozwiązania, a także występowania tych cech w ujętych zgłoszeniem postaci przedmiotu.
art. 108 p.w.p.
Art. 108 ust. 4 i ust. 5 p.w.p. stanowi, że jednym zgłoszeniem wzoru przemysłowego mogą być objęte odrębne postacie wytworu mające wspólne cechy istotne (odmiany wzoru przemysłowego).
Liczba odmian wzoru przemysłowego, jakie mogą być ujęte w jednym zgłoszeniu, nie może przekraczać dziesięciu, chyba że odmiany te tworzą w całości komplet wytworów.
W każdym przypadku zgłoszenia wzoru przemysłowego obejmującego wiele postaci, Urząd Patentowy bada, czy postacie wytworu/wytworów objęte tym zgłoszeniem posiadają istotne cechy wspólne, a także ustala liczbę odmian wzoru, kierując się w tym zakresie następującymi kryteriami: Do oceny czy zgłoszone postacie są, w rozumieniu ustawy, odmianami wzoru i czy stanowią, ponadto, komplet wytworów, należy stosować poniższe określenia pojęć, użytych w przepisach art. 108 ust. 4 i ust. 5 p.w.p.:
Dla uznania, że zgłoszenie obejmuje odmiany wzoru konieczne jest spełnienie następujących warunków: I tak np., jeśli jednym zgłoszeniem objętych jest kilka postaci ciastek posiadających różne kształty to, jeśli nie posiadają one wspólnych, istotnych dla ogólnego wyglądu wyróżników, nie są odmianami wzoru, bo ich różny kształt powoduje, że każda z postaci posiada swoisty, indywidualny wygląd (wywołuje ogólne odmienne wrażenie).
Jeśli natomiast postacie te charakteryzowałyby się wspólnymi, istotnymi dla ich wyglądu wyróżnikami (np. posiadałyby jednakową wizualnie, dominującą dekorację w formie kwiatu) postacie te można uznać za odmiany wzoru, pomimo różnego kształtu każdego ciastka.
Wskazanie, w opisie wspólnych cech istotnych, określonej cechy może być skuteczne, jeśli cecha ta mieści się w obszarze ustawowych cech określających wzory przemysłowe jako postacie wytworów (art. 102 ust. 1 p.w.p.) i jeśli cecha ta została zmaterializowana jako ta sama we wszystkich przedstawionych w zgłoszeniu postaciach.
Na przykład, cecha określona w opisie jako „ornament roślinny” może być wspólną cechą istotną, jeśli wszystkie zgłoszone postacie charakteryzują się tym samym co do wyglądu, a nie różnym, ornamentem roślinnym.
Natomiast cecha opisana jako „łatwy w użyciu” nie jest cechą postaciową wzorów przemysłowych, a zatem nie może być także wspólną cechą istotną.
Inne przykłady zgłoszeń wzorów przemysłowych obejmujących wiele postaci
Zgłoszenia spełniające warunki określone w art. 108 ust. 4 i ust. 5 p.w.p.:
Zgłoszenia nie spełniające warunków określonych w art. 108 ust. 4 i ust. 5 p.w.p.:
art. 122 p.w.p.
Wspólne prawo ochronne może być udzielone na znak towarowy przeznaczony do równoczesnego używania przez kilku przedsiębiorców, którzy zgłosili go wspólnie, jeżeli używanie takie nie jest sprzeczne z interesem publicznym i nie ma na celu wprowadzenia odbiorców w błąd, w szczególności co do charakteru, przeznaczenia, jakości, właściwości lub pochodzenia towarów. Zasady używania znaku towarowego na podstawie wspólnego prawa ochronnego określa regulamin znaku przyjęty przez przedsiębiorców.
Z powołanego przepisu wynika, że wspólne prawo ochronne może być udzielone jedynie na rzecz przedsiębiorców i nie ma prawnej możliwości udzielenia tego prawa na rzecz osób fizycznych nie będących przedsiębiorcami. Jeżeli w chwili orzekania o udzieleniu prawa Urząd Patentowy stwierdzi, że zgłoszenia wspólnego prawa ochronnego dokonały osoby fizyczne nie będące przedsiębiorcami, stanowić to będzie podstawę do odmowy udzielenia prawa z przyczyn podmiotowych. Dla oceny czy spełnione zostały warunki podmiotowe do uzyskania wspólnego prawa ochronnego miarodajna jest chwila orzekania o u